“Ma-i tesnim içelim çeşme-i nev peydadan

Görelim ab-ı hayat aktığın ejderhadan

Gidelim serv-i revanım yürü Sadabad’a”

19. yüzyıl, Osmanlı tarihinde özellikle iktisadî açıdan Avrupa karşısında geri kalmışlığın fark edildiği ve bu durumu tersine çevirmeye yönelik siyasî, askerî, iktisadî ve sosyal alanlarda reformlara başvurulduğu bir dönem olmuştur.

Sanatın özünde “güzellik yaratma” vardır. İngiliz yazar John Ruskin “El, kafa ve yürek birlikte çalışırsa sanat güzeldir” der.

Heyecan verici bir kültür merkezine dönüştürülerek geri kazanılmış bir miras ve sanatı geleceğe taşımak üzere yola çıkmış gençlerin buluşma noktasındayız; Müze Gazhane’de!

Fotoğraf: Haldun Durukan

Son yıllarda hepimizin sıkça duyduğu bir cümle olsa gerek.

-İstanbul çok kalabalık, çok trafik var, artık şehirde yaşamak istemiyorum. Emekli olunca hayalim bir kasabaya yerleşmek veya bir köye yerleşip toprakla uğraşıp biraz ekip biçmek.

İstanbul Gönüllüleri olarak hayata geçirdiğimiz 2 Kıta 7 Tepe serimizde Beyoğlu-Karaköy Tüneli'ni anlattık.

Büyükada’nın Manastır Tepesi’nde yer alan Rum Yetimhanesi dışarıdan bakan gözleri heybetiyle selamlarken, Dünya’nın en büyük ahşap yapısı unvanını korumaya devam ediyor.

İstanbul Gönüllüleri olarak hayata geçirdiğimiz 2 Kıta 7 Tepe serimizde Mihrimah Sultan Camii'ni anlattık.

19. yüzyılın son çeyreğinde Osmanlı’da “Batılılaşma” hareketleri artarken, Tanzimat Fermanı ile de yabancı uyruklu şahıslara mülk edinme hakkı veriliyordu. Bu sayede Avrupalılar'ın Osmanlı topraklarına olan ilgisi artmaya başlarken; Batılı turistler için İstanbul çekim merkezi oluyordu. Ve bu sayede şehir, ticari ve sosyal hayatta Batı’nın Doğu’daki odak noktası haline geliyordu.

Her kapının ardında başka seslerin olduğu bir cadde burası. Sanki bir insan müzesi. Bu cadde, İstiklâl Caddesi.